کسی تردید ندارد که صنعت مازندران، پیکره ای نیمه جان دارد و سالهاست که با دوا و درمان سرپا نگهداشته شده است! بیماری که علت اصلی بیماری اش معلوم نشده و نسخه اي برای آن نوشته نشده است.
آنچه به ذهن بنده به عنوان يك صنعتگر مي رسد نكاتي است كه در ذيل مي آيد اميدوارم در دوره مديريتي شما اقدام عملي در رفع آن مشاهده كنيم.!
۱-عمده شهرهای مازندران فاقد شهرکهای صنعتی هستند و همین امر مانع استقبال سرمایه گذاران و صنعتگران شده است!
۲-در شهرهای صنعتی تسهیلات مناسب نبوده و امکانات کافی مثل آب و برق و تلفن و گاز و غیره وجود ندارد و عملاً سرمایه گذاری در مازندران مقرون به صرفه نیست!
۳-مازندران راه ندارد و جاده های مازندران و ترجیحاً راههای مواصلاتی مازندران برای تردد خودروهای سنگین جهت حمل بار اعم از مواد اولیه و محصولات اصلاً مناسب نیستند!
۴-بانک های مازندران فاقد سیاست های حمایتی مالی از سرمایه گذاران صنعتی اند و سرمایه گذاران علیرغم سرمایه گذاری های اولیه با کمبود سرمایه های تکمیلی مواجه اند!
۵-مازندران قطب کشاورزی است و مشکل بزرگ سرمایه گذاری صنعتی در مازندران، ممنوعیت تبدیل کاربری اراضی کشاورزی به کاربری صنعتی است و طبعاً همه چیز گران تر از سایر استان هاست!
۶-مسئولین ارشد مازندران فاقد نگاه مثبت و روحیه عدم استقبال از سرمایه گذاران بخش خصوصی اند و صنعت، قربانی این نگاه تردیدبرانگیز است که متاسفانه به آنها با نگاه بی اعتمادی نگاه می شود!
۷-صنعت مازندران با پرداختهای مالی غیر قانونی به مقامات و نهادهای قدرتمند استانی و شهرستانی مواجه بوده و همواره در معرض مطالبات غیر معقول گروههای فشار قرار دارد!
۸-سنگینی مالیات ها، مشکلات قانون کار، نابلدی و لجاجت مدیران اداری صنعت، مشکلات همسایگان مراکز صنعتی، ترافیک جاده های شمال و البته دلایل ریز و درشت دیگر نیز در راستای این بهانه ها مسموع شده اند
ما صنعت گران مازندران به انتظار نشسته ايم تا كليد دولت تدبير و اميد گره اي از مشكلات ما را باز كند و شاهد حضور استاندار محترم در محافل و كارگروه هاي تخصصي باشيم.
انشاالله صدرالدين بامتي طوسي
